Training in de SKIF dojo in Tokyo
Omdat ik van plan was om in september twee weken doorheen Japan te reizen, was het in me opgekomen om eens een training mee te maken in een Japanse dojo. Ik had op voorhand een beetje schrik omdat het daar best warm kan zijn (zeg maar begin de 30°C en zeer vochtig) en omdat de trip dan al volgestouwd zat met activiteiten. Ik wist zelfs niet of het überhaupt mogelijk was om als buitenstaander meteen mee te doen, maar na een kleine rondvraag ben ik bij het hoofdkwartier van de Shotokan Karate-do International Federation (kortweg SKIF) terechtgekomen. Zij beantwoordden mijn mail heel vriendelijk en nodigden me meteen uit om deel te nemen aan een training. Ze vroegen wel om het hoofdkwartier telefonisch te verwittigen als ik van plan was om te komen – kwestie van hen niet volledig te verrassen. Zoals later in Tokio zou blijken is niet elke Japanner het gewend om twee blonde westerse vrouwen te zien rondhuppelen op straat, laat staan dat ze er eentje zien in een karate-gi in één van hun dojo's.
Volgens het schema dat ik per mail had gekregen, is er onder meer elke vrijdagmorgen een training gepland om 10u30. 9 september, onze laatste volledige dag in Tokio, was de beste optie. Omdat de dojo nogal buiten het centrum van Tokio ligt, zijn we die morgen al vroeg vertrokken. Ik was een beetje gestresseerd omdat ik zowel de dag ervoor als de morgen zelf het kantoor verschillende keren had proberen bellen, maar er was niemand die de telefoon opnam. Ik was dus helemaal niet zeker of ze me wel zouden binnenlaten; er was tenslotte niemand op de hoogte dat ik die morgen wilde deelnemen aan de les. Gelukkig mocht ik van de trainer, Suzuki Ryusho (6e dan) me meteen omkleden. De ontvangst zelf was niet echt hartelijk, maar ik steek het op zijn zeer beperkte kennis van het Engels. Hop, zei hij met een gebaar naar de klok, het is al bijna tijd om te beginnen.
De dojo, kleedkamers en het bureau waren ingericht in de kelderverdieping van een soort rijhuis dat niet ver van het station staat. De vloer zelf was mooi en goed onderhouden parket waarop de lijnen van een wedstrijdvloer waren aangeduid in het wit, maar qua sanitair was het zeer armoedig. Er waren twee kleedkamers van ongeveer 2 op 4 met kastjes, één kapstok met een paar kleerhangers, één lavabo en één douche.
Omdat het vrijdagmorgen was, kwamen alleen de huisvrouwen met zwarte gordels, één oudere man met een bruine gordel en één kerel met een witte gordel opdagen. En ik dus, de buitenlandse. Meteen bleek al dat alle deelnemers de parketvloer moesten boenen met een vod, dat gebeurt vlak voor en vlak na de training.
We begonnen met een uitgebreide opwarming, die vooral bestond uit springen, stretchen en gewrichten. Tussen de kihon, kumite en kata door werd er ook nog geregeld gestretcht. Krachttraining, lopen, buikspieroefeningen of pompen waren niet aan de orde.
Ik vond het tempo van de les zelf vrij laag. Suzuki-sensei startte met kihon met telkens een reeks bewegingen die zich toespitste op techniek en dan één met snelheid en kime. Hij heeft geen woord Engels gesproken tijdens de hele training; er kwamen hele verhalen uit in het Japans. Gelukkig maar dat hij alles demonstreerde, anders had ik er zo goed als niets van begrepen. Ik kan jullie ook vertellen dat alles wat Suzuki-sensei vertelde helemaal klopt met wat wij horen in de training (bijvoorbeeld, achterste voet op de grond houden als je vordert in zenkutsu dachi, of op dezelfde hoogte blijven zelfs al voer je verschillende bewegingen uit in verschillende standen). Dat klinkt toch bekend, nietwaar? En zelfs Japanners hebben moeite met yoko geri, oef!
Daarna volgde een reeks bewegingen die we eerst in kihonvorm deden, en daarna met partner in kihon ippon kumite. Het was heel eenvoudig, telkens dezelfde afweer op oi tsuki chudan, jodan en mae geri. Hun kiais waren trouwens voor mietjes. Ik voelde me zelfs een beetje een showoff met mijn luide schreeuw…
Tenslotte was er wat kata, Heian Yondan en Bassai Dai. Dat anderhalve uur training was snel voorbij! Eén training is wel niet goedkoop, zoals zoveel dingen in Japan… ¥1500 als je lid bent van SKIF en ¥2000 als je dat niet bent.
Suzuki-sensei vertelde me achteraf (met wat hulp van iemand op het bureau) dat er verschillende instructeurs geregeld naar België komen (een paar keer per jaar) om er trainingen te komen geven. Ik denk dat ik in de toekomst nog wel eens een kijkje ga nemen.
Freya, 1e dan
