Training in Okinawa part II

Elke training zat als volgt in elkaar: 

Deel één: zuki’s. Dat betekende: elke leerling moest tien keer tellen en dan was het aan de volgende in de rij. Op die manier telden we af en begonnen we opnieuw bij het begin. En opnieuw. En opnieuw. Na zo’n training weet je op den duur wel wat een zuki is!

Maar we begonnen dus met een vijfhonderdtal zuki’s. Minder eenvoudig voor zwarte gordels dan je zou denken, want in plaats van in het midden van het lichaam en gericht naar de plexus te werken, moesten we eigenlijk richten op de schouder van de arm waarmee je slaat. En ja, veel commentaar gekregen op de heupwerking. Melissa deed het te weinig en ik deed het te veel (“als een witte gordel” – pijnlijk!). Hij kwam ook regelmatig eens duwen op je vuist en je schouder om te kijken of je stoot wel stevig genoeg was.

Deel twee: afweren. Tettsui, age uke, soto uke (bij ons is dat uchi uke), uchi uke (bij ons soto uke), gedan barai in shiko dachi – opnieuw zo iets dat ons vreemd was. Alsof we dan nog niet moe genoeg waren, kwamen dan de benen aan de beurt. Wel een beetje teleurstellend was dat we enkel mae geri deden. Ik vroeg op een bepaald moment zelfs, hebben jullie nog andere trappen? O ja, antwoordde één van de leerlingen, veel zelfs! Maar waarschijnlijk was ons niveau nog niet hoog genoeg om daaraan te beginnen…

Voor elke techniek stonden we in hachiji dachi. Er was gewoon veel te weinig plaats in de dojo voor ons allemaal om vooruit en achteruit te bewegen. We konden maximum twee stappen voorwaarts gaan en dan zaten we tegen de spiegel. Enkele keren gingen we over naar nekoashi dachi.

Na kihon volgde een iets rustiger deel met kata. We begonnen met Fukyugata ichi – een soort heian shodan, met quasi hetzelfde patroon als onze eerste kata. Daarna was Fukyugata ni aan de beurt. Dit is blijkbaar een kata die het Gōjū-ryū ook kent, maar in shotokan bestaat zijn gelijke niet. Het was dus niet evident om deze kata onder de knie te krijgen.

Tenslotte werd de kata Sōchin (壯鎭) (Japans voor “rustige kracht”) ons aangeleerd door Koyu Higa, die de jeugdtrainer is. Sōchin is een kata die terugkomt in verschillende stijlen en die mogelijks ontleend is van de “Southern Dragon Kung Fu” en door Seisho Arakaki gegeven werd in de Naha-te school. Daarna werd de kata overgenomen door Shito-ryu, en maakte Yoshitaka Funakoshi er zijn eigen versie van in Shotokan.

Kumite hebben wij er niet beoefend, enkel kihon en kata. Manami-senpai vertelde ons dat er af en toe wel eens een soort kumite wordt gedaan, maar niet zoals wij het kennen. Het is een soort semi-contact close-combat. De weinige staaltjes die Higa-sensei ons toonde, deed ons al schrik krijgen.

Buiten de dojo stonden er makiwara, houten planken die vast stonden in de grond en reikten tot schouderhoogte. Rond het hout was er een lederen omhulsel gebonden, waarop de heren sloegen. Dat eenzame “tak tak” geluid is voor en na de training tot ver in de omgeving te horen. Ik heb het zelf ook eens uitgeprobeerd, en met die leren handschoen valt het nog wel mee. Melissa heeft in het karatemuseum op een ander soort makiwara geslagen, en dat was andere koek!

Tenslotte kregen we van Higa-sensei een soort vlag met daarop Japanse kalligrafie. Higa-sensei doet aan kalligrafie in zijn vrije tijd zoals zoveel karatemeesters. De letters die erop staan betekenen “tanren.” Tanren is een term die voor verschillende zaken gebruikt kan worden, maar in het geval van Higa-sensei slaat het vermoedelijk op het sterker maken van het lichaam. Hieronder volgt een filosofische uitleg van de term:

A detailed explanation of the Japanese word Tanren will assist in accurately describing the intrinsic nature of Karate. The process that the Karate practitioner must endure is metaphorically known as Tanren. Tanren describes the arduous process of forging and shaping metal. In order to transform metal it must first be put through an exhaustive process. Heating, hammering, and cooling the metal numerous times will create the desired shape. Reflecting upon the ideology of Tanren, the practitioner will theoretically understand the process required to transform their body into a “weapon”.

As our Karate advances we understand that the “Emptiness” of Karate is not solely physical. Philosophically there are numerous maxims in Karate that pursue “Emptiness”. Mizu no Kokoro means “A mind like water”, Tsuki no Kokoro prescribes “A mind like the moon”, and Mushin refers to “No mind”. A polished mirror will reflect exactly the image before it, with no hesitation or distortion. Consequently through the process of Tanren the practitioners mind will become composed or “Empty”.      

Bron: http://www.traditionalkarateofbrandon.ca/index.php?pageid=36

Ik denk dat ik er nog niet helemaal ben met mijn relaas, dus volgt er nog een deel 3! Stay tuned.

Training in Okinawa

Van 4 tot 24 juni 2013 waren Melissa en Freya in Okinawa, deels om daar de toerist uit te hangen, maar ook en vooral om er te trainen. Tenslotte is Okinawa het Mekka voor elke karateka. Hieronder volgt een verslag van onze avonturen in de dojo van Higa-sensei!

De karatestijl die wij in Okinawa beoefenden was niet Shotokan. Niet iedereen die onze stijl volgt, heeft een even grote kennis van de achtergrond van karate. Daarom, vooraleer aan het relaas te beginnen, geef ik eerst een stukje geschiedenis mee.

Okinawa-ken, ook wel eens de Ryukyu eilanden genoemd, ligt in de Stille Ocean tussen Japan en China. In de 15e eeuw ontwikkelde zich een handelsrelatie tussen Okinawa en China, waarbij die laatste de cultuur van de Okinawanen op verschillende vlakken beïnvloedde. Een voorbeeld van die invloed was de Chinese vechtkunst, waaruit plaatselijke varianten ontstonden onder de verzamelnaam “Okinawa-te.” Uit Okinawa-te groeiden drie stijlen, genoemd naar de dorpen waar ze waren ontstaan:

* Shuri-te (later geëvolueerd naar o.a. Shotokan, Shitō-ryū, Shōrin-ryū)

* Tomari-te

* Naha-te (later geëvolueerd naar o.a. Gōjū-ryū, Uechi-ryū)

Eigenlijk wordt Shotokan bijna niet beoefend in Okinawa. Onze contactpersoon bij het Okinawa Traditional Karate Liaison Bureau (http://okkb.org/), Miguel Da Luz, wist ons te vertellen dat hij maar één sensei kende in Okinawa die buitenlandse studenten aanvaardt. Daarom raadde hij ons aan om voor Shōrin-ryū te kiezen.

Shōrin-ryū is één van de belangrijkste en oudste Okinawaanse stijlen in karate. De naam Shōrin-ryū (小林流) werd gegeven door Choshin Chibana in 1933, maar het systeem is eigenlijk veel ouder. “Shōrin” is hoe de Okinawanen “Shaolin” (zoals de Shaolintempel in China) zouden uitspreken. Om de vergelijking even te maken met onze stijl Shotokan: Shōrin-ryū heeft typisch smalle hoge standen en cirkelvormige bewegingen. Vloeiende bewegingen en flexibele positionering is primeert over alles, zelfs in kihon. In hun ogen beperken diepe standen, zoals wij die gebruiken, de bewegingen en de vrijheid van het lichaam.

We kregen van Da Luz een lijst door met senseis waaruit we konden kiezen, en door de namen op te zoeken op youtube konden we makkelijk zien wat voor vlees we in de kuip hadden. Melissa werd op slag fan van Higa Minoru, 10e dan, bokskampioen, judoka en bodybuilder, toen ze zag hoe hij zijn leerlingen er goed van langs gaf op de trainingen. 

Zijn specifieke stijl heet Shōrin-ryū Kyudōkan of kortweg Kyudōkan, die scholen heeft in 23 landen, en meer dan 10.000 studenten over de hele wereld. Higa-sensei is de voorzitter (Kaichou) van de World Okinawan Shorin Ryu Kyudokan Karate-Do Federation.

Op 5 juni hadden we met Da Luz afgesproken om kwart voor 8 ‘s avonds. Het was op dat moment al pikdonker – in landen die dichter bij de evenaar liggen wordt het veel sneller donker in de zomer dan bij ons. Hij nam ons mee naar de Honbu dojo, die ergens verborgen tussen kleine smalle straatjes en doodgewone huizen lag. We moesten meteen op onze knieën om respect te tonen voor de dojo, de sensei en iedereen erin, en de foto van Yuchoku Higa die in het groot uithing recht tegenover de ingang van de dojo. Deze man was de oom van onze sensei en de stichter van Kyudokan. 

We waren aangenaam verrast om onze namen op het bord te zien staan, ze hadden onze komst dus al uitgebreid besproken!

Elke maandag-, woensdag- en vrijdagavond was er training in de Honbu dojo; elke zaterdagmorgen vond de training plaats in een andere dojo. Beide dojo’s hadden een prachtig parket, maar in de Honbu dojo was jammer genoeg geen douche. De kleedruimte was een soort smalle hal achteraan de dojo, en dat was dan ook alle luxe die we hadden.

Onze sensei had slechts een kennis van het Engels die zich beperkte tot “movie star,” “good,” en “no.” Gelukkig waren er wel enkele leerlingen die zich iets beter konden uitdrukken in het Engels. Een van hen was tweede dan Manami-senpai, die ons onder haar vleugels nam en ons telkens uitlegde wat we verkeerd deden (en dat waren wel een paar dingetjes, bijvoorbeeld: in de dojo mag je niet drinken en als je je zweet afveegt met een handdoek moet je je omkeren van de sensei en op je hurken of knieën gaan zitten).

“Do you need warm-up?” vroeg er eentje doodleuk toen we zwetend uit de kleedkamer verschenen. (Het moet op dat moment zo’n 30°C geweest zijn.) “Nee dank je, we hebben al warm genoeg,” antwoordde ik, waarop Higa-sensei van wal stak.

Het kwam hierop neer: “Ok, here’s the thing. Jullie hebben een andere stijl en dat respecteren we, maar hier doen we enkel Okinawaanse karate. Je geeft zuki’s zoals wij die geven, en je doet alles wat wij doen. Je volgt de anderen en je doet wat ik zeg.” 

We zouden het geweten hebben. Het zweet en de kilo’s vlogen eraf…

To be continued...